BALET „LABUDOVO JEZERO“ 31. JANUARA, POVODOM 100 GODINA OD ROĐENjA KOREOGRAFA DIMITRIJA PARLIĆA

Balet "Labudovo jezero", na muziku Petra Iljiča Čajkovskog, prema libretu Vladimira Begičeva i Vasilija Gelcera, u koreografiji i režiji Dimitrija Parlića, biće izveden 31. januara na Velikoj sceni, povodom sto godina od Parlićevog rođenja.
U tom antologijskom ostvarenju, učestvovaće celokupni ansambl Baleta i Orkestar Narodnog pozorišta u Beogradu.
„Labudovo jezero“, pravi biser klasičnog baletskog reprtoara, premijerno je izveden u Narodnom pozorištu, u ovoj koreografskoj postavci, 14. maja 1970, a obnovljen 23. aprila 1998. godine.
Parlić je zadržao koreografsku celinu u drugom, antologijskom činu Lava Ivanova sa pojedinim koreografskim intervencijama, dok je prvi i treći čin kreirao sam.
Suštinu ovog antologijskog dela, za koje Čajkovski nije ni pretpostavljao da će postati ezoteričan, magičan, snažno ekspresivan i najigraniji balet u istoriji, čine zakletva kao iskušenje ljubavi i prevare, sazrevanje kroz odluke, ljudsko dvojstvo, lukavost, žrtvovanje, sjedinjavanje u fiktivnoj smrti i apoteoza idealnoj ljubavi.
Na sceni Narodnog pozorišta, "Labudovo jezero" je prvi put postavljeno 1925. godine u koreografiji Aleksandra Fortunata.
Narednu inscenaciju, 1951. godine, uradila je Nina Kirsanova, a potom je usledila Parlićeva verzija koja je, prema oceni brojnih kritičara, ostavila mnogo snažniji umetnički utisak u odnosu na prethodne dve postavke "Labudovog jezera" na sceni Narodnog pozorišta u Beogradu.
Obnova ovog baleta 1998. godine, predstavljala je dug prema priznatom srpskom koreografu, ali i znak velikih estetskih vrednosti.
Restauraciju scenskog dizajna prema originalu Kžištofa Pankijeviča uradili su Boris Maksimović (dekor) i Katarina Grčić (kostimi).
Parlić, jedan od najistaknutijih srpskih baletskih igrača i koreografa, koji je svojim stvaralaštvom ostavio neizbrisiv trag u istoriji baleta, rođen je u Solunu 1916. godine.
Kao igrač je pokazivao poseban smisao za uloge zasnovane na igračkoj tradiciji naših naroda, dok mu se koreografski opus odlikovao skladnošću igračkih fraza i linija, zasnovanih na spoju klasičnog i savremenog baleta.
Glumačku školu pohađao je u Beogradu, a baletski se školovao u Beču i Bernu.
Od 1942. godine bio je solista u Narodnom pozorištu u Beogradu, a potom šef baletskog ansambla i koreograf.
U periodu od 1958. do 1962. godine bio je direktor baleta Državne opere u Beču, a nakon toga, imao je angažmane u Rimu, Helsinkiju, Berlinu, kao i u Zagrebu, gde je i počeo da se bavi koreografijom postavivši plesne scene u operi „Pikova dama“ Petra Iljiča Čajkovskog.
Od 1971. godine, kao slobodan umetnik, radio je u mnogim pozorištima u zemlji i inostranstvu.
Zbog bolesti je bio prinuđen da se povuče sa scene, ali je nastavio izuzetno uspešnu koreografsku karijeru tokom koje je postavio niz baletskih dela sa maštovitošću i originalnošću kakva se retko sreće, što ga je i uvrstilo u red naših najvećih koreografa.
Među njima su "Romeo i Julija" (Prokofjev), "Orfej" (Stravinski), "Čudesni mandarin", "Dama s kamelijama", "Ana Karenjina", „Žar ptica“, „Kopelija“, "Dvoboj", "Simfonijski triptihon", "Ohridska legenda", "Labudovo jezero"...
Preminuo je u Beogradu 1986. godine.
M.B.